Zaterdag 13 september liepen er meer mensen onder het krulhek van Berbice door dan op enig eerder moment. Aan het einde van een lange, zonnige dag, stopte de teller pas bij 760 bezoekers. Er kwamen groepen mensen tegelijk aan, families met gezinsleden in alle leeftijden, de padvinders om de speurtocht te doen, veel mensen uit het dorp en ook mensen die van verder kwamen. De oprit van de buitenplaats stond vol met in dubbele rijen geparkeerde fietsen. Er was een groep dames van een recent geopend hospice voor jongeren in Katwijk, die “even” van de fiets stapten, maar pas veel later en heel vrolijk vertrokken, vol lof over deze plek, de ontvangst, het gebak, en de boeken die ze hadden aangeschaft.

Al snel waren we door de 300 nieuwe, op mooi papier gedrukte rondleidingen heen (“Moet ik die weer inleveren als ik wegga? Mag ik hem houden? Oh, wat leuk, dankjewel!”) en schakelden over op de zwart- wit exemplaren van vorig jaar. Veel bezoekers moesten lachen toen ze te horen kregen dat ze “vandaag het dak op mochten”, maar maakten daar in groten getale dankbaar gebruik van. Met een witte helm mochten ze de steigers op rondom het hoofdhuis. De heren van Burgy met hun rode helmen stonden een stroom van bezoekers te woord. Dat deden ze met veel energie, vakkennis en enthousiasme. Een dame schreef in het gastenboek: “Ondanks hoogtevrees: geweldig!”

In het park zelf werd door het mooie weer veel gewandeld en kastanjes en beukennootjes geraapt. De kinder-speurtocht was zoals altijd, voor alle leeftijden een vrolijke noot. Je kon bij de rood witte paddenstoelen (gemaakt met hout uit eigen bos) een leuk feitje of een vraag lezen. Op wonderbaarlijke wijze is het fietsje van de Berbice kabouter na twee jaar weer teruggekeerd. Het scootertje is wel verdwenen, maar gelukkig is zijn bromfietsje blijven staan.

De rozentuin met de oranjerie was de plek waar de bezoekers neerstreken om te genieten van het overheerlijke gebak dat met zoveel aandacht door de vrijwilligers was gebakken. Niemand voelde zich schuldig over de calorieën, of zoals een mevrouw met springerige krulletjes tevreden zei: “Ik neem nog maar wat mee naar huis, want het is zo lekker en dan komt de opbrengst ten goede aan jullie werk, toch?” toen de stroom bezoekers maar bleef komen, zijn ook de (nood) vlaaien van de HEMA ingezet, en alles is tot op de laatste kruimel toe opgegaan. De opbrengst komt weer direct ten goede aan Berbice, bijvoorbeeld voor de aanschaf van nieuw tuingereedschap.

Vrijwilligers Michel, Marjoleine en Hennes gaven rondleidingen. De oude (voor ons nieuwe) bel bij de oranjerie deed goed dienst om het begin aan te kondigen. We begonnen met kleine groepen die binnen een oogwenk uitgroeiden tot flinke groepen die niet in de middencirkel van het rosarium pasten. De bezoekers raakten zo geboeid en stelden zoveel vragen, dat het wandelingen van een vol uur werden. De bel voor de volgende rondleiding bij de oranjerie luidde al weer voor een volgende groep voordat de vorige rondleider (m/v) was teruggekeerd. Ook hier namen mensen van alle leeftijden aan deel, sommigen met het nieuwe boek van Berbice als een schat in de armen geklemd.

Als de bezoekers nog geen boek hadden gekocht of een roos geadopteerd, liepen ze vaak na de rondleiding terug om dat alsnog te doen. Bij de oranjerie zijn weer 60 rozen geadopteerd en ook het prachtige boek Begeerlijk Berbice, dat daar verkrijgbaar was, vond gretig aftrek. Bij hun vertrek schreven veel bezoekers een berichtje in het gastenboek. Sommigen gingen daar even speciaal voorzitten, in het rieten stoeltje bij de uitgang. Het zijn hartverwarmende bedankjes, steunbetuigingen en goede wensen voor alle vrijwilligers en de stichting. Dat Berbice bezoekers van alle leeftijden raakt, blijkt wel uit het berichtje van Luc: “ik sou wet liefst 30 keer wilen het was dus echt suuuuuper! Groete Luc.” Dankjewel Luc, tot volgend jaar misschien?

Tekst: Marjoleine Kooper-Huigen
Foto’s: Jan Roelfsema, Veerle van der Gracht, Ineke Mols en vrijwilligers